کتاب کبوتر عشق اثر الکساندر دوما

ای کبوتر طوقی سیمین بال پاقرمز، اکنون که زندان برایت آنقدر تنگ شده است که حاضری برای خروج از اینجا و پر کشیدن به دنیای آزاد خودت را به کشتن دهی، آزادت می کنم. ولی چون می خواهی بی گمان مرا ترک گویی برای رفتن به کنار کسی که بیش تر از من دوستش می داری، می بایست علت غیبت هشت روزه ات را شرح دهم تا او فکر نکند از سر بی وفایی فراموشش کرده بودی. اعتراف می کنم که می خواستم در برابر خدمتی که به تو کرده ام در زندان نگاهداریت کنم. تا این اندازه بشر خودخواه است. اغلب انسان در برابر کاری که انجام داده و خدمتی که کرده می خواهد دو برابر بهره گیری کند.

پس ای پیک نیک سرشت و وفادار، برو و دریغ مرا برای آنکه با نگاه در هوا و آسمان جست وجویش می کنی همراه ببر. نامه ای که به پایت بسته ام گواه وفاداری تو خواهد بود. خدا نگهدار! دریچه باز است. آسمان در انتظار توست. خدا نگهدار! ای آنکه تنها مونس و همراز مرا باز به کنارم فرستادی ـ هر که هستی ـ از تو سپاسگزارم. پاداش مهربانی و علاقه ی پاک و مقدست موجب شد این پیک وفادار نامه ی قدرشناسی و سپاس مرا برایت بیاورد.

نگران بودم که چگونه می توانم از تو تشکر کنم، چون قادر نبودم سکونتگاه فرستنده ی نامه را بیابم. ولی پیک همان حالت بی قراریی که در پشت پنجره ی اتاق تو داشت پشت دریچه ی اتاق من نیز پیدا کرد. دیروز از دیدارم شاد بود، ولی امروز وضع طور دیگری شد. امروزصبح، بودن در کنار من برایش کافی نیست و با نوک و بالش پی درپی به پنجره ضربه می زند. چون هیچ وقت قفس نداشته است و نمی خواهد تنها متعلق به من باشد. دوست دارد به هر دوی ما تعلق داشته باشد. برخلاف عقیده و نظر خیلی از آدم ها، من فکر می کنم وقتی چیزی را که داریم با یک نفر دیگر تقسیم کنیم دو برابر خواهد شد.